سهراب سپهری

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر، سحر نزدیک است هر دم این بانگ برآرم از دل: وای، این شب چقدر تاریک است! خنده‌ ای کو که به دل انگیزم؟ قطره‌ ای کو که به دریا ریزم؟ صخره‌ ای کو که بدان آویزم؟ مثل این است که شب نمناک است دیگران را هم غم هست به دل، غم من، لیک، غمی غمناک است